Δεν μου αξιζει τετοια συμπεριφορα, δεν εχω κανει τιποτα κακο στη ζωη μου , τιποτα για να μου συμπεριφερονται με τετοια απαθια και περιφρονηση οι δικοι μου...  Μικρη οταν ενιωθα εγκλωβισμενη ηθελα να φυγω αλλα παντα σκεφτομουν τα λεφτα , τωρα παρολο που ειμαι ενηλικη και εχω λεφτα δεν ξερω γιατι δεν μπορω να ξεφυγω μαλλον γιατι δεν εχω τα κοτσια ή μαλλον γιατι δεν ξερω τι θα ακολουθησει μετα. Ειναι χαρακτηριστικο το ποσο αδιαφορη περναω στους γυρω μου !!! Σκετη απαισιοδοξια αλλα δυστυχως ετσι το αντιλαμβανομαι.Γιατι δεν νοιαζεται κανεις για εμενα ???? Γιατι??? Ή αν νοιαζεται καποιος γιατι δεν το δειχνει??? Αναπαντητα ερωτηματα ως συνηθως , οπως ολα τα ερωτημα που στροβιλιζουν το μυαλο μου, ποιο μυαλο δηλαδη που καμια φορα νομιζω οτι ειναι κουφιο.... Παρολο που τις δυο τελευταιες μερες νιωθω οτι θα εκραγει , και στη τελικη ας εκραγει μπας και ηρεμησει...Δεν ξερω τι πρεπει να αλλαξει για να γινω καλα ,αλλα εδω και ενα χρονο εχω στεναχωρηθει τοσο οσο ποτε αλλοτε και δεν καταλαβαινω γιατι να υποφερω τοσο...Εχω φτασει στο σημειο να παρακαλω φιλους και γνωστους να βγουμε εστω για μια βολτα , για να μην μενω σπιτι ,για να μην νιωθω οτι πνιγομαι στο δωματιο μου!!! Ενα πραγμα ηθελα να καταφερω να με υπολογιζουν οι αλλοι στη ζωη τους , αλλα ακομα και σε αυτο απετυχα!!!Ισως μια μερα τα καταφερω και γινω για καποιον κομματι της ζωης του...

Παντα ειχα μια δυσκολια στο να γραψω ωραιες σκεψεις και συναισθηματα καθως παντα ειχα αναγκη να γραψω οταν τα πραγματα δεν ηταν καλα στη ζωη μου. Οπως δηλαδη συμβαινει και τωρα... Δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται τη μια στιγμη να ειναι ολα τελεια και την επομενη να νιωθω λες και ειμαι αρρωστη , λες και υπαρχει ενα κενο μεσα μου. Ειναι κατι στιγμες που πραγματικα θα ηθελα να βρισκομαι σε καποιο αγνωστο σπιτι σε μια ξενη αγκαλια και να μην φοβαμαι ουτε να λυπαμαι ,απλα να ελπιζω οτι εδω μπορει να ειναι καλυτερα ή οτι εδω μπορει να μην πληγωνομαι τοσο συχνα οσο εδω στο σπιτι μου με την οικογενεια μου και τους φιλους μου. Καμια φορα νιωθω οτι θα ηθελα ειτε αυτη η μοναξια να κρατησει για παντα ειτε να τελειωσει αυτη τη στιγμη. Τωρα δεν ξερω τι θελω , μαλλον να  κοιμηθω και για λιγες ωρες να μην τα σκεφτομαι ή μαλλον θα ηθελα να μιλαω με τον Ακη για οτιδηποτε εστω και για την σχολη μου, να βλεπω οτι τον νοιαζει κατι που να με αφορα . Για χαρη του δεν θα κοιμομουνα και ας υπηρχαν στιγμες που θα σκεφτομουνα το μετα, οταν τελειωσει η συζητηση , οταν μεινω και παλι μονη!!! Χθες στο λεωφορειο με επιασαν τα κλαματα, παλι, αυτο το Β5 πια εχει γινει ο ψυχολογος μου, μονο εκει νιωθω απελευθερωμενη... Στις φιλες μου δεν θελω να πω αυτα που νιωθω , δεν θελω να ανοιχτω , γιατι αν το κανω θα τις χασω οπως εχασα τη Ξενια , το μοναδικο ατομο που εμπιστευομουν , που με καταλαβαινε... Γιατι με αφησε και αυτη? Εχω χασει μεσα σε αυτα τα χρονια πολλες και διαφορετικες παρεες και παντα εριχνα την ευθυνη επανω μου και μαλλον ειχα δικιο. Μονο η Αννα και η Ζωη μου εχουν μεινει , μονο αυτες . Τοσο χρονια φιλες , ειμαστε σαν αδερφες πια και τις αγαπαω πολυ αλλα δεν μπορω να τις εμπιστευτω τοσο οσο τη Ξενια. Μαλλον τελικα το προβλημα ξεκιναει απο τοτε που σταματησα να κανω παρεα με την Ξενια , γιατι αυτη ηταν το μονο μου στηριγμα , γιατι στη πιο περιεργη περιοδο της ζωης μου , την ''υποτιθεμενη'' (συμφωνα με τη μαμα) αποτυχια μου στις παννελληνιες , μονο αυτη μου σταθηκε και για αυτο θα της ειμαι παντα ευγνωμων. Λυπαμαι μου τα παντα στη ζωη μου καταληγουν τοσο αδοξα και αχαρα και στο τελος η πιο ''κατεστραμενη'' ειμαι εγω...